Mentorluk ve
Kaynaştırma: Okul içi işbirliğini güçlendirmek için strateji
Okul
organizasyonu hayati bir ilişkiler sistemidir. Bu bağlamda öğretmen-öğrenci
ilişkisi ortaokuldaki öğrenci performansında ve aynı zamanda öğretmenlerin
mesleki doyumunda önemli bir rol oynar. Bir literatür araştırması, destekleyici
grup etkinliklerinin öğrenci motivasyonunu, katılımını, sosyal davranışı ve
akademik başarıyı nasıl artırabildiğini gösterir (Roeser ve Eccles, 1998;
Roeser, Eccles ve Sameroff, 1998; Wentzel, 1997, 1998). Bununla beraber olumlu
olmayan destekleyici sistemler öğrencilerin öğrenmeye olan ilgisini azaltmaya yol
açabilmektedir (Midgley, Feldlaufer ve Eccles, 1989). Metodoloji ve pedagojik
yaklaşımlardaki yenilikler, iyi gelişmiş bir ilişkiler sistemi tarafından katkı
alabilir ve mentörlüğe düzenli ve şeffaf bir yaklaşımın etkinleştirilmesi çok
önemli bir rol oynar. Öğretmenlerin periyodik olarak bir araya geldiği danışma
programları veya düzenli grup toplantıları aracılığıyla okullarda iç ilişkileri
geliştirmek için uygulanan farklı yaklaşımlar vardır. Onları öğretim
yöntemlerinde eğitimsel yeniliklerin geliştirilmesine ve tasarımına dahil etmek
için küçük bir öğrenci grubu oluşturmak, öğrencilerle bir mentörlük yaklaşımı
oluşturma fırsatını kullanmak, işbirliğini teşvik etmek için öğretmenler ve
okul personelini sürece dahil etmek, okul ruhunu geliştirmek için karma
bileşenler kullanmak (öğrenciler ve öğretmenler) vs. Bunlara örnek
gösterilebilir. Bu programlarda, deneyimlerin değişimi, düzenli olarak
gerçekleştirilen toplantılarla öğrenci ve öğretmenlerin okul deneyiminin kalıcı
bir parçası haline gelir. Farklı
yazarlar (Gallassi ve ark., 1997) bir dizi farklı iç füzyon programı arasında
ayrım yaparlar. Ancak gündemin sadece akademik konuları değil, kişisel konuları
da içerdiği eylemin etkinliği için önemli olduğunu ifade ederler. Kişisel,
öğretmenlerin ve öğrencilerin tek tek okul deneyimlerine atıfta bulunulur ve
teorik bir tartışma olarak tasarlanmamalıdır. Bu yaklaşım, okul topluluğunun
zamanla birbirlerini daha iyi tanımalarını sağlayacaktır.
Mentörlük
Öğrenci-öğretmen
ilişkileri, daha önce de belirtildiği gibi karşılıklı esenlik ve öğrencilerin
daha iyi akademik başarılarını sağlamak ve öğretmenlerin tükenmişliğini önlemek
için çok önemlidir. Bununla birlikte, savunuculuğa dayalı bir mentorluk
programının temel amacı, öğretmenler ve öğrenciler arasındaki yakın, güvene
dayalı ilişkileri teşvik etmek ve onların sadece yakın değil, aynı zamanda uzun
süreli ilişkileri teşvik etme yeteneklerini vurgulamaktır (Gallassi ve
diğerleri, 1997). Yakın ilişkilere ek olarak, bu programlar öğrenciler için
daha olumlu davranışsal, sosyal ve akademik sonuçlar doğurabilmektedir
(Gallassi ve diğerleri, 1997).
Son
zamanlarda mentörlüğe yeni bir yaklaşım ortaya çıkmıştır. Teorik araştırma mentörlük
ve Bağlanma teorisi arasındaki bağlantıyı kanıtlamıştır (Rhodes ve diğerleri,
2000; Rhodes, Spencer, Keller, Liang ve Noam, 2006). Bu teoriye göre, bir
çocuğun bir bakıcıyla olan erken deneyimleri ve yanıt verebilirliğihakkındaki
inançları ve beklentileri etkilemektedir (Bowlby, 1969, 1982). Genç
yetişkinlerde veya ergenlerde, bu deneyimler, diğer yakın ilişkilerin prototipi
olarak hizmet eden kendilik ve diğerlerinin içsel temsilinin (yani, bir
“çalışan model”) gelişimine rehberlik etmektedir (Ainsworth, 1989; Bretherton,
2005). Güvenli bağlanma, genellikle çocuklar bakıcılarla sıcak ve duyarlı
ilişkiler yaşadıklarında ortaya çıkarken, güvensiz bağlanmalar genellikle
bakıcının reddettiği, ihmal ettiği veya tutarsız olduğu deneyimlerle
ilişkilendirilir.
Bağlanma teorisi aynı zamanda olumlu
bir okul sistemi düzenlemeye yönelik bilgi toplama çabalarında da bir etkiye
sahiptir. Bağlanma geliştirildiğinde, okulda öğretmen-öğretmen,
öğrenci-öğretmen ve ayrıca öğrenci-öğrenci arasında deneyim alışverişi yapma
tutumu teşvik edilir. Bu, “eğitim topluluğu yaklaşımının” bir uygulamasıdır.
Füzyon ve
grup eğitimi
Öğrencilerin
kendi bilgilerini inşa ettikleri yaygın olarak kabul edilen bir ilkedir. Öğrenme
doğası gereği sosyal bir olgudur. Bu sadece öğrenen öğrenciler için değil, aynı
zamanda öğretmen eğitimi ve grup öğreniminin kullanımı için de geçerlidir. Bu
yaklaşım, fikirleri ve anlayışları ifade etme, varsayımları ve yanlış
anlamaları ortaya çıkarma ve yeni öğrenme yaklaşımları oluşturmak veya
pedagojideki yenilikleri tüm okul personeli için erişilebilir kılmak için başkalarıyla
müzakere etmek adına fırsatlar sunmaktadır. Grup eğitimi etkinliklerine katılan
öğretmenler, içerikte daha derin anlamlar keşfedebilecek ve öğretim
becerilerini geliştirebileceklerdir.
Deneyime
göre, grup eğitiminin en etkili kullanımı, öğretmenleri pratik etkinliklere
dahil etmek, zihin-kışkırtıcı içerikler oluşturacaktır. Bu şekilde, beraber ve
işbirlikçi öğrenmenin teşvik edilmesi (genellikle birbirinin yerine kullanılır,
ancak dikkate alınması gereken belirli bir ayrımı vardır) bireysel grup
üyelerinin katkılarını vurgulamalı, net bir doğru ve yanlış cevap olmadan
fikirler önermelidir. Grup eğitimi ve ilgili grup işlemleri katılımcıların sorumlulukları
üzerinde kalmaktadır (Panitz, 1997). Grup eğitimi faaliyetinin temel amacı,
öğretim yönteminin sahipliğinin temelini oluşturmak, olumlu ve özgür bir bilgi
alışverişi için bir ortam yaratmaktır.
Aşağıda
bazı örnekler yer almaktadır.
Öğretmenler
Tertulia (toplantılar)
La
Tertulia, yetişkin öğrencilere uygulanan çok özel bir öğrenme sürecidir. La
Tertulia'da (toplantılar olarak ifade edilebilir) katılımcılar, meslektaşları
ile fikir alışverişinde bulunarak motive edilen pedagojik yeniliklere olan
ilgilerini gösterme fırsatına sahiptir.
La
Tertulia akranlar arasında basit bir tartışma değildir. Bazı ilgili kurallar ve
özelliklerle tanımlanır:
a)
Program,
akran olarak kabul edilmesi gereken yetişkin öğrencileri hedefler.
b)
Yenilikler
açıkça tartışılır ve tüm kriterler memnuniyetle karşılanır.
c)
Süreç
diyalojik öğrenmeye dayanır. Bu şekilde, La Tertulia ve öğrenmeye yaklaşımı,
öğretmenlerin fikir alışverişi ve bilgi aktarımı alanında tutulan birçok ön
kabulü zorlamaktadır.
Yeniliklerin
deposu
İnovasyon
deposu, normalde aynı okuldaki öğretmenlerin deneyimler hakkında bilgi alışverişinde
bulunmalarını ve bilgi kaybetmemelerini sağlayan bir sistemdir.
Bilgi
alışverişi faaliyetlerinin amaçları, okul müdürü tarafından açık belgelerde
verilmesi gereken genel göstergelerin amaçlarıyla bağlantılıdır.
Bilgi
Deposu, öğretmenlerin araştırma fikirlerini, tasarımlarını ve ortaya çıkan
bulguları tartışmak için sanal olarak toplanabilecekleri ve soruları
yanıtlayabilecekleri bir forum olarak uygulanan BİT sistemini kullanır. Kendilerini
başka birinin yerine koyarak araştırmalara neden ilgi duymaları gerektiğini
sormakta ve bilgi alışverişi faaliyetlerinden doğabilecek neden ve faydaları listelemektedir.
Toplumu
Eğitmek için dış girdiler: Mentorluk
Okullar, uzmanların
ortak hedeflere ulaşmak için koordineli bir şekilde çalıştıkları sosyal sistemlerdir
(Norlin, 2009).
Bu tanım, okulların
birkaç önemli özelliğini belirtmektedir. Bunların kaynağı insandır, doğaları
gereği amaca yöneliktirler, bir tür eşgüdümlü çaba yoluyla hedeflerine ulaşır
ve dış çevreleriyle etkileşime girerler. Ancak tanım, okulların özel ilgiyi hak
eden önemli bir özelliği üzerinde ayrıntılı bir şekilde durmamaktadır.
Çevreleriyle etkileşim derecesi değişebilse de, tüm okullar açık sistemlerdir.
Doğru bir mentörlük
yaklaşımı için sistem oluşturmak amacıyla, okul tek başına çalışamaz.
Mentörlük, birbiriyle ilişkili unsurların bir arada var olduğu açık bir sistem
olmalıdır. Öğretmen-öğretmen ilişkisindeki danışmanlar, eğitim camiasından
gelen dış girdilere de tepki verebilirler. Üniversiteler, araştırma merkezleri
ve diğer paydaşlarla olan ilişkiler, gerçekten iyi ve tam bir mesleki gelişim
sağlamak için gereklidir (Scott, 2008).
Learning Schools
